De dood is verschrikkelijk,
tenminste, hij kan de mens schrik aanjagen
zolang hij in zijn lichaam is.
Maar als de mens
door de poort van de dood
is heengegaan en terugkijkt naar de dood,
dan is de dood de mooiste ervaring
die er maar mogelijk is in de menselijke kosmos.
Want dit terugkijken
naar het betreden van de geestelijke wereld
door de dood heen
is het wonderbaarlijkste, het mooiste,
meest grootse, heerlijkste,
waarnaar de overledene maar kan terugkijken
in de tijd tussen dood en nieuwe geboorte.
Geen mens op aarde
kan zich zijn geboorte herinneren,
maar de dood staat altijd direct voor de ziel
die door de poort van de dood is gegaan,
vanaf het moment waarop het bewustzijn opduikt.
Het moment van de dood is steeds voorhanden,
als het mooiste,
dat de ziel opwekt binnen de geestelijke wereld.
Rudolf Steiner, uit GA 157a
Schilderij van Mieke Fielmich
bij de tweede Weekspreuk van Rudolf Steiner
